حضرت امام حسين (ع) بطرف ميدان حركت نمود درحاليكه شمشير در دست داشت، ودل از دنيا بريده، و بسوي شهادت و لقاي پروردگار مي- شتافت.با اينكه تمام مصيبتها درآن حضرت جمع بود، تشنگي فراوان ، شدت حرارت آفتاب، زيادي زخم و جراحات، مع ذلك گرد اضطراب بر دامن وقارش ننشست وتزلزل در ساحت وجودش راه نيافت.

و با اين حال ميزد و مي كشت، وزمين را از لوث وجد آن منافقان پاك مي- كرد.

در« كبريت احمر » نقل شده است كه حضرت حسين (ع) درحمله هاي خود، بعضي از اهل كوفه را با آنكه مي توانست آنها را بكشد اما نمي- كشت. علت آن را از آن حضرت پرسيدند فرمود: آنكه درصلب او مؤمني باشد نمي كشم .

ازامام زين العابدين (ع) نقل شده است كه فرمودند: روزعاشورا كساني را ديدم كه به پدرم نيزه ( يا شمشير) مي زند وآن حضرت متعرّض آنها نمي-شد . چون امامت به من منتقل شد دانستم كه چون از محبّين ما در صلب آنها بود، پدرم آنها را نمي كشت. (1)

روايت است كه آن حضرت غيراز مجروحين 1950 نفراز آن لشكر ملعون را كشت .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: